9 Jak się tu dostałaś?

- No właśnie. Skąd wziął się tam ten stanik? Przecież to nie jest żadnego z nas, prawda? - Powiedział Harry przenosząc teatralnie wzrok na Louisa który się zaśmiał i pociągnął go za loka.
- Ja nie wiem co Niall chciał osiągnąć chowając się w szafie ze stanikiem. - Uśmiechnął się Zayn.
- A może jest tam schowana jakaś dziewczyna! - Rzucił niedorzeczny pomysł Louis, który był w trakcie siłowania się z Harry'm. Mimo tego że pomysł wydawał się nierealny chłopcy przenieśli wzrok na szafę, po czym spojrzeli jak jeden mąż na mnie.
- Co? - Zapytałem po czym zorientowałem się co jest grane.
- Sprawdź to. - Machnął ręką Zayn. Liam który do tej pory się nie odzywał podszedł do przodu i odwrócił się do pozostałej trójki.
- Wolałbym zrobić coś bardziej pożytecznego niż wymyślanie jakiś historyjek.
- Chyba nie chcesz robić próby w niedzielę.. - rzucił przejęty Zayn.
- Nie.. sądziłem żeby pojechać zobaczyć co się dzieje w centrum.
Chłopaki w mgnieniu oka zapomnieli o całej sprawie z biustonoszem i zaczęli się miotać. To dopiero był początek naszej kariery i każdy z nas kochał być rozpoznawalnym na ulicy. Najbardziej jednak kochaliśmy uciekać przed stadem fanek i chować się po najmniejszych uliczkach, brzmi dziwnie, ale i tak często bywało.
- Ja zostanę. - Powiedziałem. - Nie czuję się najlepiej i nie mam ochoty na bieganie po ulicy.
Zaraz chłopcy zaczęli mruczeć, buczeć, a Louisowi udało się nawet zapiszczeć.
- Jedź z nami. Nie bądź taki! - Powiedział i pchnął mnie lekko w ramię.
- Zostanę. Bawcie się dobrze. A ty Zayn najpierw załóż koszulkę.
- Po co? Będą się cieszyć. - Zaśmiał się mulat i mimo wszystko poszedł do swojego pokoju się przebrać. Chłopaki po kolei opuszczali pokój, aż w końcu zostałem sam. Spojrzałem na stanik leżący na podłodze i sięgnąłem po niego. Zmarszczyłem brwi i przeniosłem wzrok na otwartą szafę. Ciągle nękała mnie niedorzeczna myśl, że naprawdę ktoś tak kiedyś był, ktoś poza One Direction. Schyliłem się by znaleźć jakieś ślady. Kucnąłem w szafie i zacząłem się rozglądać mrużąc oczy i czekając aż wzrok przyzwyczai się do mroku jaki panował w szafie. Oparłem się na dłoniach i na czworaka poczłapałem dalej, odsunąłem stertę ubrań i podniosłem wzrok. Nie zdążyłem nawet krzyknąć. Zobaczyłem tylko dziewczynę opartą kurczowo o ścianę z otwartymi oczyma jak najszerzej tylko można. Trzymała za ramieniem laptopa i chyba miała zamiar mi przyłożyć. Wyciągnąłem przed siebie ręce chcąc ją zatrzymać, ale było za późno.

Komputer opadł na ziemię a ja zasłoniłam usta starając się nie krzyknąć z całej siły. Machałam rękoma jakby płonęły. Spanikowałam. Po prostu nie wiedziałam co robię. Teraz na pewno wyląduję w więzieniu. Nie ma dla mnie ratunku. Otworzyłam komputer ignorując leżącego obok mnie Nialla i zaczęłam przeglądać po kolei ekraniki przedstawiające widok na poszczególne pokoje w domu chłopaków. Nigdzie ich nie było. Naprawdę postanowili udać się do miasta. Zamknęłam laptopa i podniosłam się z miejsca opuściłam szafę.
Stanęłam opierając dłonie o biodra i przyglądałam się wystającym z szafy nogom chłopaka. Pokiwałam przecząco głową nie wierząc w to co właśnie się stało. Jak Niall się obudzi rozpęta piekło. Przygryzłam lekko dolną wargę obmyślając plan. Kiedy doszłam do wniosku, że nic z tego nie będzie wolałam działać niż bezczynnie stać i czekać na powrót pozostałych chłopaków. Kucnęłam i delikatnie chwyciłam za kostki chłopaka ciągnąc go lekko do siebie. Wysunęłam go z mebla i ponownie się wyprostowałam. To będzie trudniejsze niż myślałam, już teraz dyszałam ze zmęczenia. Schyliłam się czym prędzej i biorąc blondyna pod pachy zaczęłam ciągnąć go korytarzem w kierunku jego pokoju. Kiedy przyciągnęłam go na miejsce byłam cała zdyszana i czerwona. Uznałam, że najlepiej będzie jak położę go na jego łóżku. Choć kosztowało mnie to dużo wysiłku w końcu chłopak wylądował na materacu. Usiadłam zmęczona koło niego i dopiero teraz zauważyłam jak wielkiego sińca mu nabiłam na czole. Z rany cienką strużką ciekła krew. Niby nic groźnego, ale przejęłam się tym i pobiegłam do łazienki po ręcznik, po czym skropiłam go ciepłą wodą postanowiłam zmyć chłopakowi ciecz z twarzy. Usiadłam ponownie koło niego i zaczęłam przecierać jego czoło. To był głupi pomysł, ponieważ sprawiłam w ten sposób, że się ocknął. Nie miałam możliwości ani uciec, ani znowu mu przyłożyć. Skrzywiłam się lekko czekając na najgorsze.
- Nie bij! - Niall zasłonił się rękoma i zaczął krzyczeć wniebogłosy.
- Spokojnie. Nic ci nie zrobię. Nie rzucaj się tak. - Chwyciłam go za ręce zmuszając, żeby przestał się szamotać.
- Kim ty jesteś? Jak tu się dostałaś?
Westchnęłam. Ale zanim zdążyłam mu się wytłumaczyć wysnuł już swój scenariusz i zaczął dalej mówić.
- Jesteś obłąkaną fanką wariatką! Za kogo ty się uważasz? Mogłaś mnie zabić.
- Daj mi coś powiedzieć...
- Ja cię już załatwię. Zaraz dzwonię na policję!
- Zaczekaj! Nie!
Niall podniósł się, ale zaraz potem opadł na poduszkę sycząc z bólu i łapiąc się za głowę.
- Lepiej leż spokojnie i mnie wysłuchaj. Nie jestem waszą fanką.
- Nie?
- Nie. Jestem dziennikarką. Moim zadaniem było wkraść się tutaj i śledzić wasze życie w domu. W ten sposób miałam zdobyć lepszą posadę i zacząć karierę.
- To chyba jeszcze gorzej niż jakbyś była obłąkaną fanką wariatką..
Przytaknęłam lekko i podniosłam się z łóżka chłopaka.
- Bądź co bądź nakryłeś mnie. Z mojej strony nic ci nie grozi. Pozwól mi się tobą zająć, a jak wrócą chłopaki oddasz mnie w ich ręce.
Niall wyglądał na zdziwionego i niewątpliwie był w szoku. Podrapał się po skroni i spojrzał na mnie jakbym była duchem bądź zjawą.
- Zostaniesz i poczekasz, aż chłopaki się tobą zajmą?
Przytaknęłam sama się sobie dziwiąc. Ale szkoda mi było chłopaka a gdybym uciekła to i tak prędzej czy później zostałabym złapana.
- Na razie jestem więc do twojej dyspozycji. Podać ci coś?
Chłopak patrzył na mnie z niedowierzaniem. Cała ta sytuacja, sama musiałam przyznać, była absurdalna. Dziewczyna włamała się do szafy wokalistów z One Direction i śledziła ich życie. Kiedy jeden z nich ją zdemaskował, postanowiła najpierw przywalić mu komputerem a później sprawdzić czy go przypadkiem nie zabiła, a kiedy okazało się że wszystko z nim w porządku, zajęła się nim niczym niańka. Uniosłam lekko brwi czekając na odpowiedź.
- Nie. W porządku. - Wydukał niewyraźnie i złapał się za ranę.
- Nie dotykaj tego. Zaraz ci to zdezynfekuję.
- Już mnie lepiej zostaw w spokoju. Nieźle namieszałaś.
Westchnęłam. Musiałam przyznać mu rację. Teraz kiedy tak na niego patrzyłam, poczułam się winna. Zrobiło mi się też przykro.
- Przepraszam, że przywaliłam ci laptopem.
Niall wzruszył ramionami w stylu ' co się stało to się nie odstanie' i zaczął irytująco wpatrywać się w sufit.
- Pójdę spakować swoje rzeczy. Jak chcesz to zadzwoń do chłopaków. - Podałam mu swój telefon nie wiedząc gdzie jest jego, a jako że był chwilowo przykuty do łóżka musiał się zdać na mnie. Ujął telefon w dłoń, a ja wyszłam z pokoju kierując się do szafy.

Odblokowałem telefon i spojrzałem na wyświetlacz. Była na nim okładka bardzo znanego i wpływowego magazynu. To pewnie na tym zależało dziewczynie. Wybrałem numer Liama i wpatrywałem się w cyfry. Przeniosłem wzrok w stronę wyjścia z pokoju. Nie wiedziałem co mam robić. Z jednej strony dziewczyna o mało mnie nie zabiła, z drugiej jednak zachowywała się bardzo miło. Ciężko to przyznać, ale zrobiło mi się jej szkoda. Odłożyłem telefon na stolik leżący przy łóżku i złożyłem ręce na piersi zasypiając.

Wróciłam do pokoju Nialla chcąc oświadczyć, że jestem gotowa i wysprzątałam im szafę. Kiedy zauważyłam jednak że chłopak usnął wolałam go nie budzić, przyda mu się teraz odpoczynek. Tym bardziej, że najprawdopodobniej chorował. Usiadłam na fotelu i czekałam na przybycie pozostałej czwórki. Nim się zorientowałam usnęłam. Obudził mnie dźwięk zamykanych z hukiem drzwi i krzyk Harry'ego.
- Niall! Schodź mamy coś dla ciebie!



____________________________
Zostaw komentarz. 
Spraw by kolejny rozdział pojawił się szybciej.
Śledź na Twitterze: NedaPoland
Pytania zadawajcie tutaj: http://formspring.me/stylesharryHGDD
Drugie opowiadanie: http://his-girlfriend-eleanor.blogspot.com/